Dag 45 —> Châteaudun (49 km)

Naar Chartres is het nog 110 km en de weersvooruitzichten zijn erg nat. Dus hebben we besloten dit stuk in tweeën te doen. 

We ontbijten op ons gemak terwijl het buiten regent. Onze langzaamaanactie lijkt echter van weinig invloed op het weer, dus stappen we maar rond negenen op. Onze moed wordt gelukkig snel beloond want de wolken halen bakzeil en houden zoch de rest van de dag ook koest.

We volgen verder bijna de hele dag Le Loir, niet te verwarren met de Loire. De Loir heeft iets van de Utrechtse Vecht, een rivier met kwakende eendjes in en riante buitens aan het water.

Bij een soort Spar-winkeltje in Pezou drinken we koffie en dan nog een kop en verwennen onszelf met een rol kaakjes. Buiten staat één tafeltje dat bezet is, maar binnen zijn gelukkig ook twee zitplaatsen.

We doen rustig aan. In Cloyes-les-Tres-Rivières is het alweer tijd voor een bakkie. Nabij dit dorp stroomt L’Yerre in de Loir. Om dan over drie rivieren te spreken, gaat ons een beetje te ver.

De laatste 10 km gaan weer door korenvelden. Opeens zijn we dan in Châteaudun. Een reusachtige burcht doemt voor ons op. Daar moeten we langs via een steile weg die ons tot afstappen dwingt. 

De kamer die we betrekken is eenvoudig, maar we kunnen wel in de tuin zitten.Daar gezeten, tik ik dit verslag met mijn rechterwijsvinger. Soms valt er een drup uit de lucht, maar geen reden om naar binnen te vluchten.

Over de kwestie ‘Alleen op de wereld’ nog het volgende. Het is een echt seculier boek zonder katholieken, kyriegebeden, klokkengelui, kosters, kathedralen, koorknapen, kapelaans, kardinalen, katharen, karmelieten, kerken, kloosteroversten, kapelletjes, kruisbeelden of kluizenaars. Dat is het eerste sterke punt. Verder komt er  ook geen toverij in voor zoals in Mathilde. En alles komt goed! En een zeer sterk punt is het naschrift waarin beschreven is hoe het de hoofdpersonen verder vergaan is: alles komt goed! 
 

Nu nog iets over vakantie-geuren. Rijdend door akkerbouwgebieden snuiven we vaak de geuren al op alvorens we het gewas te zien krijgen. Uien, prei zijn duidelijk. Maar M ruikt ook tarwe dat sterker riekt dan gerst of rogge. We komen ook langs veel koolzaadplantages. De zoete bloemen zijn verdwenen en de zadige stengels verspreiden een geur die mij niet veel doet maar bij M veel onlust genereert. Aardappels zijn we nog niet tegengekomen. En ik heb ambivalente gevoelens bij de geur van bloeiende bintjes.

Ik heb deze weken erg genoten van bloeiende lindes, jasmijn en kamperfoelie. Helaas was het geurmuseum in Spanje gesloten. Ik zal bij mijn zuster M, die bij het museum in Gouda werkt, aandringen hier in Nederland ook eens een odeur-expositie te (laten) promoten dan wel te organiseren. Er is zoveel beeldende kunst en muziek. Onze ogen en oren komen aan hun trekken, maar onze neus komt er maar karig van af.

Geur prikkelt het oudste deel van onze hersenen, het deel dat de dino’s in staat stelde hun prooi te vinden, het deel dat onbestemde associaties opwekt, het deel dat het langst door blijft werken. 
 

‘Muziek is alles wat geen naam meer heeft’ zo dichtte J.C. Bloem. Ik zou daar aan toe willen voegen: ‘Voor alles een naam kreeg, had het al geur’.