Dag 50 —> Cambrai (90 km)

Het appartement waar wij de nacht doorbrengen behoort aan Hélène Becu, een in Parijs werkende schilderes met een zekere naam. Aan de muur hangen ook wat werken van haar. Ze is niet aanwezig en we kunnen alles gebruiken. We beperken ons tot de wasmachine en de kookspullen. 
 

Na een goede nachtrust en een heerlijk ontbijt lukt het ons om half acht weg te fietsen. De lucht is strak-blauw en het is totaal windstil. Weer veel korenvelden met ontelbare leeuwerikken, maar in het veld is geen enkele korenbloem te ontdekken. M vermoedt dat ‘gewasbescherming’ daar debet aan is want ook andere wilde planten zijn er niet te zien. 
 

     Geen korenbloemen,

     hoe bakt de bakker ons brood,

     zonder tarwebloem?

Een welkome afwisseling biedt het jaagpad langs het Canal de Saint Quentin. Geen hoogtemeters en de schaduw van een bomenrij. Het pad is populair onder hardlopers. Het wegdek zou wel met  Europese subsidies opgekalefaterd mogen worden maar anderzijds biedt het gehobbel voldoende afschrikking tegen racefietspelotons. 
 

In de grote stad Saint Quentin stoppen we even in de schaduw van een vervallen huis. We eten een handje dadels, een vuistje cashewnoten, twee perziken en drie abrikozen.

Dan pikken we weer een stuk kanaalweg. Het wordt warmer en we moeten helaas het water verlaten.  Om precies twaalf uur hebben we al 52 km afgelegd. We smeren ons opnieuw in en mopperen op de onverwachte klimmetjes. 
 

Nu beginnen de windmolens langzaam te draaien. De zuidenwind geeft weinig duw maar des te meer verkoeling. Twaalf jaar geleden - op onze tocht naar Santiago - moesten wij ergens een hoge pas over. Het was heet (juli of augustus was het) en zwetend kwamen wij boven aan de col. Na uitgepuft te zijn, dachten we met vrolijke frisheid naar beneden te kunnen suizen. Nix van dat al. De lucht was al een stuk heter dan ons lijf en zodoende waren wij karbonades die in een airfryer geroosterd werden. We moesten veelvuldig stoppen om bij te komen terwijl we geen enkele inspanning van betekenis hadden geleverd..

Zo warm is het vandaag dus niet. Gelukkig komen we weer langs het kanaal en dan -warempel -  steken we de Schelde over die hier nog het formaat van de Drentse Aa heeft. De Schelde ontspringt hier in de buurt. Op Wikipedia zijn we de bron: een gemetseld poortje waaruit het oerwater sijpelt. 
 

In Chambrai worden we verwelkomd door Isabel (alle eigenaressen van appartementen heten zo in Frankrijk).  We betrekken weer een compleet huis voor één nacht. Morgen naar Doornik in België. We schieten op.