Dag 52 —> Brugge (75 km)

We verlaten de jeugdherberg. Behalve wij logeerden daar nog twee vijftigplussers en dat was dan alles. Zo houden pensionades dus jeugdvoorzienigen in stand. En voor die senioren wordt goed gezorgd met een assortiment van twintig Belgische bieren met bijpassend glas.

We kijken nog even achterom naar de kathedraal, een bijzonder bouwwerk met misschien wel vijftien torens in alle mogelijke formaten. Gisteren waren we net te laat om naar binnen te mogen en vandaag zijn we nog te vroeg. Maar de afgelopen weken hebben we al voldoende roomsheid verstouwd en kunnen daar nog wel even op teren. 

De eerste tien kilometers voeren over het jaagpad langs de Schelde. Op dit vroege uur zijn er nog geen hardlopers maar wel hondjes met hun baasje aan de lijn. Bij Warcoing scheiden onze wegen: de Schelde buigt naar rechts en wij gaan rechtdoor.

Het vervolg zijn drukke wegen, maar altijd met een fietsstrook die soms van de rijweg afgescheiden is met een betonnen verhoging. De bebouwing aan weerszijden is een doorsnee van de Belgische samenleving. Al snel passeren we drie of vier casino’s op een onderlinge afstand van een kilometer. Dan volgen enkele sex-clubs met exotische vrouwennamen. 
 

Halverwege Kortrijk worden we met een groot bord verwelkomd in Vlaanderen. De nering langs de weg wordt minder frivool, veel frietkotten, car-wash bedrijven, krotwoningen en nouveau-riche villa’s bepalen de sfeer.

In Kortrijk drinken we koffie en halen vervolgens in de Carrefour lekkernijen die we op een bankje aan de Schelde soldaat maken. Zo komt Jan Splinter door  de winter.

Nu volgt weer een saai stuk weg dat door goed asfalt alsmede bochtloosheid wel maakt dat we snel opschieten. Langs de weg zien we “Eet- en plantaardappelen te koop”. De laatste tien kilometer zijn weer een verademing want nu fietsen we langs het Kanaal Gent-Brugge.

We verbazen ons zo nu en dan over de capriolen die de fietser moet maken en de bedreigingen waar hij aan blootgesteld wordt. In Nederland woedt de discussie over helmplicht voor fietsers. Oudere smokkelfietsbestuurders belanden onevenredig vaak in het zieken- of lijkhuis met hoofdwonden. Bijna altijd betreft het eenzijdige ongelukken. Een helm zou veel leed kunnen voorkomen.

Ja, dat is zeker zo, maar vergeten wordt hoe die ongelukken tot stand komen. Diezelfde senioren besturen ook auto’s en dan zijn het veiliger weggebruikers dan twintigplussers. De oorzaak is de schandalige infrastructuur voor fietsers.  Betonpaden met aflopende randen van 20 cm zijn schering en inslag. Raak je van het pad en probeer je daar weer op te sturen, dan knal je met je kop op het beton, zo hebben we proefondervindelijk vastgesteld. Schelpen- en asfaltpaden zijn veel humaner in hun afrekening met stuurfouten.

Dan hebben we het nog niet over paaltjes, betonblokken en tramrails en auto’s die op de fietsstrook geparkeerd staan. 
 

We verblijven nu in de Witteleertouwerstraat, parallel lopend aan de Zwarteleertouwerstraat. Vanwaar die namen? We duiken Brugge in. Het is druk; toeristen uit het ganse aardrijk lopen hier rond en als ze niet lopen dan varen ze in de rondvaartboot of maken een ritje met de koets (de koetsiers zijn uitsluitend jonge paardenmeisjes). Ook rijdt er een half-open citybus rond met de reclame ‘14 talen’. Zou dat gekwezel 14 keer achterelkaar verteld worden? Een treintje ontbreekt hier nog. 

De stad is een bonte verzameling van goedkoopte en duurte. Overal kan je frites kopen voor een paar euro, ook op de terrassen. Maar we lopen ook door een straat met tassenzaken, met prijzen van de rondom 6000 Euri. En er is een straat met 15 chocoladewinkels.

Wij worden moe. Bij de avondwinkel kopen we een pizza en bakken die hier in ons onderkomen. Gaan we straks de straat nog op? Morgen kan ik daar zeker het antwoord opgeven maar nu niet.