Dag 35 —> Oloron - Sainte Marie (40 km)

Om half negen nemen we de bus naar Canfranc. Als we uitstappen, zien we dat mountainbikers hun fiets inladen. Raar, dat ze de bus naar beneden nemen. Als de bus wegrijdt en we op het papier met de busregeling kijken, blijkt de bus nog tot boven aan de pas te rijden, ofwel 400 meter nog omhoog.

Elk nadeel heb z’n voordeel. Er gaat over twee uur een Franse bus richting Oloron en we hebben dus alle tijd hier rond te neuzen op het station dat het langste van Europa is. Ook wordt dit aanbevolen door A. uit Grunnen.  Ze heeft veel in deze contreien gewandeld.
 

De trein vanuit Pau legde aan de ene kant aan en reizigers konden zich verfrissen in het station en dan aan de andere kant instappen in de trein naar Zaragoza. Verschillende spoorbreedtes maakten die overstap noodzakelijk. Tegenwoordig rijdt er geen trein meer aan de Franse kant en aan de Spaanse kant slechts driemaal daags.

Het station is helemaal gerestaureerd en een deel is luxe-hotel geworden; personeel banjert rond in spooruniformen uit 1930. We kwamen het hotel echter  niet tegen op booking.com.

De  route via Canfranc was in WO II vluchtroute voor Joden naar Spanje. In het toneelstuk ‘Gare de Lyon’ (20 keer opgevoerd in onze zwarte schuur) probeert Rachel dit ook, maar haar poging strandt helaas.

De Franse bus neemt de tunnel en kan ons pas in Urdus lozen zodat de eerste tien kilometer afdeling door onze neus geboord wordt. Maar het vervolg is van ongekende woeste en ongetemde schoonheid. Een hier gemaakt natuurgetrouw schilderij zou al snel kitcherig worden bevonden door de gegoede en welbelezen burgerij van ons vaderland. 
 

Nu zijn we in Oloron. Het  hotel heeft betere tijden gekend. Maar de fietsen hebben nix te klagen. Samen met nog een Nederlandse fiets staan ze naast de vleugel in een van de zalen beneden. Kunnen ze zonder taalbarrières van gedachten wisselen.