Dag 33 —> Monesterio 66 km

We verlaten het stille hotel en spoeden ons naar het centrum van het stadje voor een ontbijt. Gegrilde broodjes met krachtige koffie voor E 1.60 p.p. Klokke half acht vertrekken we.

Vandaag is het de Dag van de Eik. Onmetelijke graslanden bevolkt met eiken van verschillende nationaliteiten, daar fietsen wij door. Langs de weg staan hekken om de zwarte varkens binnen te houden, die we overigens niet zien. Over die varkens weten we onderwijl meer. Het zijn Iberische Zwijnen en om als zodanig geregistreerd te worden moeten ze zoveel procent van de tijd buiten zijn en zoveel kilo eikels per dag eten. Ze wonen in kleine blikken tenten onder het geboomte. Deze bargen verschillen in zoverre van mensen dat ze na hun dood nog veel meer waard zijn dan in levende lijve en alzo voortleven als gerookte hammen.

Wat we nu wel zien, zijn pelgrims. Ze zijn er in twee soorten: op mountain bikes en te voet. De trappers drinken bier bij herbergen terwijl de lopers een meer teruggetrokken leven leiden. Die laatsten denken na over verleden of over de toekomst maar niet over het vluchtige heden dat uiterst snel verleden wordt. Wij denken echter graag na over het heden en genieten met volle teugen van de Scheppingen Gods.

Gewone eiken maken nu plaats voor kurkeiken en we zien de besneden exemplaren staan met hun naakte stammen. Verderop zijn jongemannen bezig met bijlen voor de circumcisie van de bomen. Grote stukken bast worden geladen op een vrachtauto. Kurk voor de wijnfles, kurk voor de vloerbedekking, kurk voor mensen die creatief zijn met kurk. Wie zal het zeggen. In ieder geval een waardevol materiaal. Wij bewaren thuis altijd kurken en hebben inmiddels schoenendozen vol. In Afrika schijnt men zitten te springen om dat spul. 

In Almaden de la Plata moeten we kiezen tussen een vervolg over asfalt of een keienpad. De brede of de smalle weg. We kiezen voor de smalle weg en hebben daar geen spijt van. We fietsen voorbij een vervallen kasteel waar op elk van de vier resten van hoektorens uivers huizen met hun gulzige kroost. 

Nu zijn we in Monesterio in een hotel dat volgens ons fietsboekje een zeer barse eigenaar zou hebben. Daar zullen we ons best thuis voelen, beter dan in een contemplatief oord dat probeert je zonden boven water te halen.