Dag 32 —> Zaragoza (50 km)

Toen ik gisteren het verslag maakte ging M op pad om leeftocht in te slaan. G. Maps vertelde ons dat het dorp twee supermarkten zou hebben. Helaas Schimmelkaas! Supermarkt 1 bleek verdwenen te zijn en in no. 2 was het personeel de hele winkel aan het reorganiseren en weigerde het M ook maar iets te verkopen. Toch kwam M thuis met vier blikken bier, twee rozijnenkoeken en een stokbrood wat ze allemaal bemachtigd had in de plaatselijke bar. Die dame kan je nog eens om een boodschap sturen!

Gelukkig hadden we in de fietstas nog twee fikse aardappelen en een stuk kaas. In de kast vonden we verder olijfolie, zout en cayennepeper, dus genoeg ingrediënten voor een kostelijke maaltijd. De patatas werden in dunne plakjes gesneden, bestrooid met zout en kruiden en dan gebakken tot lichtbruin. Dan werd de kaas - die in kleine stukjes was gesneden - toegevoegd onderwijl de paninhoud goed omscheppend. De kaas smolt en omhulde de aardappelschijfjes met geel vernis. Klaar is kees. Met een koel biertje nuttigden we dit lekkernij op het terras achter het huis. 

Aan beide zijden van het terras is kippengaas dat volgegroeid is met bloeiende jasmijn die een betoverende zoete geur verspreidt. Het bedwelmende aroom voert mijn gedachten naar andere Europafietsers. Daar zijn de Lichtenvoorders P&M die een groot deel van onze tocht al een maand geleden gefietst hebben en die ons nu mentaal steunen en ook wat jaloers zijn dat wij pensionades zoveel tijd hebben.

Ook krijgen we regelmatig berichten van R&Y uit Wirdum die ons min of meer volgen op grote afstand. Zij doen zoals het eigenlijk hoort en kamperen dus en worden daarom elke morgen gewekt door vogelgekweel; laatst zelfs door de nachtegaal.

Vanuit Wergea vertrokken H&I naar Zweden om hun kinderen te bezoeken. Ondanks straffe tegenwind en nachtelijke kou zijn ze al ver in Denemarken doorgedrongen en misschien al wel op de helft van hun bestemming, Broedzorg in optima forma!

Vermeldingswaardig is ook de Leeuwarder T , die een fietstocht in zijn uppie aan het maken is.  Hij heeft de bronnen van de Eems in kaart gebracht en is nu op zoek naar de oorsprong van de Wezer. Wat zal zijn volgende doel zijn? De geboortegrond van de Oder en Neisse te  vinden, denken wij.

Onlangs heb ik de binnenband van mijn achterwiel vervangen. Zoiets is bij onze Santos-fietsen een fluitje van een cent maar bij stadsfietsen vaak een heel geworstel met remkabels, kettingkasten en een frame dat een stuk opengebogen moet worden. Wel, ik heb goed nieuws voor alle stadsfietsers: google eens op  ‘Gaade’. Dat bedrijf produceert worstbanden die je er in een wip om legt. De oude binnenband kan je verwijderen door die door te knippen.

Nu het relaas van vandaag. Het heeft vannacht geregend en er hangt een sluierbewolking. Vandaag zal het koel blijven. We volgen het dal van de Jalon en in Bardallur drinken we koffie. Als we het dorp verlaten en de grote weg willen opdraaien, waarschuwt M mij. Jawel, dwars over de straat loopt een goot die afgesloten is met een rooster. Een rooster met  duimsdikke spijlen die sterk genoeg zijn voor het autoverkeer. Maar die spijlen staan wel in de rijrichting en de onderlinge afstand is wel tien cm! Je zal hier maar ‘s nachts langskomen op je fietsje. 
 

Rechts van de weg zijn rotsen en op zeker moment zien we daar allemaal schoorstenen bovenop staan. We zijn in Hobbit-land. Hier wonen heuse holbewoners die hun huisje in de rots gehakt hebben. We zien echter geen mensen maar wel een paard dat er rondscharrelt. Het paard van een bewoner die het paard zijn scharensliep laat voorttrekken, verzin ik. 
 

De weg maakt een bocht, kronkelt en we raken even uit koers. Dan maar twee kilometer terug en dan vinden dan de goede afslag. We trappen een stukje omhoog. Rechts een grote boomgaard met uitsluitend dode appelbomen  (of kersenbomen?). Links een gigantische steengroeve waar kalk gewonnen wordt voor de cementfabricage. Vrachtwagens rijden af en aan.  Gelukkig kunnen we dit geweld al snel ontlopen door het hobbelpad te nemen langs het Canal Imperial de Aragon, een smal water dat eeuwen geleden aangelegd is en nu de status van industrieel erfgoed heeft.

Het kanaal volgend komen we binnen de stadsgrenzen van Zaragoza. Ons onderkomen is nabij de Ebro en vanuit ons raam hebben we zicht op de kathedraal die aan de andere kant van het plein staat.

Als laatste een half opgelost probleem. In het dorp waar we vannacht overnachtten, stond bij erg veel deuren een vijflitersfles met water. Maar het kraanwater was prima, dus echt geen reden om flessenwater aan te schaffen. Dit verschijnsel merkten we ook al op in andere dorpen. Waarom???

M heeft het aan Portugesologe G gevraagd. En G heeft verteld dat dit diende tegen pissende honden tegen voordeuren. OK, laat dat waar zijn, maar waarom mijden honden dan die waterflessen? Zit er leeuwenurine in die die reuen angst inboezemt? Of is er een ander mechanisme gaande?