Dag 31 - @ - Sevilla 0 km

Gisteravond zijn we naar het Teatro del Flamenco geweest. Schitterende voorstelling door een gitarist, een zanger, een danser en een danseres. ‘s Nachts klonken de castagnetten nog steeds in mijn oren, complexe ritmes ondersteund door weemoedige muziek. Wat werd er gezongen? Treurnis over verloren liefdes? Dromen over het vinden van goud? M suggereerde pikante verhalen. Laten we het daar op houden. 

Vandaag steken we een brug verder over en belanden op het terrein van de wereldtentoonstelling uit 1929. Veel bijzondere gebouwen, alles gemetseld, zelfs de sokkels van de lantaarnpalen. De hekwerken van smeedijzer zijn ook kunststukjes. Alle gebouwen zijn in strenge symmetrie uitgevoerd. De torens aan beide zijden van het Plaza España zijn een identieke tweeling, gebouwd volgens een wild patroon van gaanderijen, zijtorens, blauw met gele keramische zuilen, bollen en erkers. 

Verderop het ook al weer symmetrische gebouw waar Colombia, Venezuela, Mexico, Paraguay en Bolivië hun inzendingen tentoonstelden. We zouden graag negentig jaar terug gaan in de tijd om te zien wat die landen in de aanbieding hadden. Vlees, bananen, tropisch hout ?

Op naar de Casa Pilatos. Een Moors paleis opgetuigd met Romeinse beelden, vazen en koppen wat een gewaarwording geeft van haring met slagroom. Ons oog wordt getroffen door een groot schilderij van een man die een kind de borst geeft. Dat vereist nadere studie. Het is geschilderd door Joseph Rivera in 1631 en wordt omschreven als ‘De Gebaarde Vrouw’. Afgebeeld is Magdalena Ventura uit Napels  met haar man en kind. Magdalena kreeg op 37-jarige leeftijd een volle baard en ze ondernam kennelijk geen scheerpogingen. Ze werd door haar tijdgenoten gezien als een godswonder, een soort heilige. In latere tijden zou ze ongetwijfeld als heks op de brandstapel terecht zijn gekomen. 

Op weg naar huis horen we gezang. In de kerk is het voorste deel afgescheiden door stevige tralies waarachter vijftien nonnen unisono een antwoord geven op een vraag die een van hen stelt. Het gaat eindeloos door en het geeft me een zekere rust maar ook veel onrust: stel dat ik hier als non terechtgekomen was, elke dag die lange litanie, dag in dag uit. Ontsnappen niet mogelijk want onderwijl is het sociale vangnet verloren gegaan. Bange droom.

We komen langs de arena en krijgen een rondleiding. We zien de kleding van de deelnemers met goud geborduurde kostuums. Ook de paarden van de picadores dragen een harnas. Alleen de stier doet het in zijn blootje. Maar de onderkomens van de stieren zien we niet. Volgens de Nederlandse Wiki worden de dieren van te voren danig afgemat door ze in een scheve kist op te sluiten waar ze uren lang wegglijden en weer omhoog krabbelen. Is dat waar? Onlangs zagen we een stierengevecht op de TV en het was een weinig verheffend schouwspel. Een totaal asymmetrische strijd tussen mens en dier. Boksen is eerlijker.

Dus nu weer terug op ons stekkie. Morgen op weg naar Santiago. We hebben er zin in. Drie dagen stadsleven is wel erg lang voor plattelanders.