Dag 3 —> Portimão (40 km)

Eerst nog even over gisteren. We verbleven op een kamer van waaruit je zicht had op een toeristenstraatje vol met restaurants, creperieen en onzin-shops. Enige tijd het wandelend publiek gadegeslagen. Neen, flaneren kan je het niet noemen: veelal bejaarde echtparen van ca. 60 jaar met ANWB-kleren.

Toen werd het donker. Het dakterras bood uitzicht op een kermis en boven ons vlogen meeuwen die fel wit oplichtten in het schijnsel van de stad. Om precies half tien barstte het lawaai los. Een band speelde niet te duiden wijsjes die het moesten hebben van dreunende bassen. Het raam maar gesloten: elke dB die je die gasten af kan pakken is meegenomen. De verhuurster had daar van tevoren al voor gewaarschuwd, vooral omdat ze bang is voor slechte referenties.

Verder had J te doen met krampen in allerlei spieren: in bekende maar ook in tot dan toe hem onbekende spiergroepen. Oorzaak: te weinig gedronken onderweg. Dat lesje hebben we dus geleerd.

Om 7 uur loopt de wekker dan af.  Tijdens het ontbijt boekt M iets in Portimão. Op weg dan door afwisselend zeer mooie natuur in het grensvlak tussen land en zee. We ontwaren een soort plantage met Johannesbroodbomen: aan de takken hangen grote snijbonen die de basis vormen voor zeer rijk baksel met een rijk scala aan mineralen, essentiële aminozuren en vetten. Kortom: manna voor veganisten.

Verderop passeren we twee geschilde kurkeiken: van voeteneind tot oksels zijn ze naakt. Gezien de zomerwarmte zullen ze niet van de kou lijden, maar toch bekruipt mij een gevoel van deernis  en begin ik weer te peinzen over plastic versus kurkeiken kurken. De echte connaisseur snuffelt dan aan de kurk en mompelt iets als ”een goed wijnjaar, ik denk 2002”. Dat had hij zonet al stiekem gelezen op het etiket. 

Dan worden onze slijmvliezen opeens prettig verrast. Terzijde bemerken we eucalyptusbomen. Dan zijn we die weer voorbij en realiseren ons dat we vergeten zijn wat nootjes te sprokkelen. Die leg je in je bed en hebt dan nooit meer last van reuma, vlooien, schurft, wandluizen, eczeem of wintertenen.

De vijgen zijn nog niet rijp. Helaas, want soms hangen ze voor het grijpen boven de weg.

Het is 17:48, tijd om te koken. We verblijven in een riant appartement van 50 Euri. Op de begane grond resideert de supermercato die ons tegen een geringe vergoeding eten & drank verkoopt.  Hoeven we niet tot negen uur te wachten op Portugese kost.

Dus begint de trouwe Joost aan de toebereiding van een eenvoudige doch voedzame maaltijd.