Dag 20 —> Talavera de la Reine (65km)

Gisterenavond maakten we nog een wandelingetje in Mohedas de la Jara. Het dorp telt momenteel 400 inwoners en enige tijd geleden nog 1000 volgens de waardin. We zien veel keramiek op huizen en deuren; het centrum van de keramiek-industie - Talavera de la Reine - ligt niet ver hier vandaan. Op de kerk in Mohedes de la Jara ontwaren we een tegelplateau waarop Jozef afgebeeld is met het kindeke Jezus (gedateerd 8 dec. 2021). Zoiets zie je niet vaak, want uiteraard was Jozef slechts pleegvader. Een of andere paus heeft in het verleden verordonneerd dat Maria niet alleen maagd was voor de geboorte van Jezus maar ook daarna zodat de beide echtelieden een karige verbintenis moeten hebben gehad,

Dan vandaag. Het zwerk hangt somber neder met een lekker zuidenwindje. Ideaal fietsweer. We willen graag weer over de Via Verde - de Groene Weg over de voormalige spoorlijn. We spoeden ons dus eerst naar  El Campillo de Jara (8 km) en zakken dan al freeweelend af naar het spoor (4 km) waar een treinwagon staat die ooit diende als Pizzeria maar nu met ingeslagen ramen een desolate indruk maakt.

De volgende 35 km fietsen we noordwaarts, gedreven door de wind en met een voortdurende lichte daling. Het wegoppervlak is redelijk en de temperatuur uitmuntend terwijl het ondertussen meestal droog is. We passeren deur- en dakloze stations en overslag-gebouwen, we rijden over bruggen met in de diepte spookachtige ravijnen en woeste bergbeken. Op zeker moment wordt het landschap gedomineerd door stenen aardappels met afmetingen tussen de één en vijfentwintig meter. Het landschap is woest maar ook weer lieflijk door het geel van mimosa. Dan moeten wij steeds weer bukken om overhangend riet te ontwijken. We fotograferen een schildpad die op de weg zit

In sommige tunnels ontsteken wij de fietsverlichting en dan is het toch nog lastig koers te hoeden. De ingang van een van de tunnels is grotendeels versperd door een grote vijgenboom (helaas zijn de vijgen pas rijp in de herfst). We stoppen ergens en eten een broodje uit onze fietstas. Met algemene stemmen zijn we het eens dat deze Via Verde het hoogtepunt is van onze reis (tot nu toe, wie weet wat er nog komt) .

Dan zien we diep onder ons een brede rivier: de Taag. Even later rijden we er overheen en stoppen voor een kiekje. Dan zien we ook de eerste en enige fietser op dit spoortraject.

De laatste kilometers gaat over de autoweg die een smalle vluchtstrook heeft. We dragen oranje hesjes die erg opvallen en zijn erg  voorzichtig. 

In de stad bivakkeren we in Hotel Ebora en na ons opgeschoond te hebben bezoeken we het keramiekmuseum. Op alle tegelplateaus komen dikke cupido’s voor en van de vazen en borden zijn we ook niet onder de indruk. Het positieve is dan wel weer dat het binnen droog is en de toegang gratis is. Geef ons maar ons eigen Princessenhof in Leeuwarden .

We dineren bij McDonalds. Nu gaan we aan de slag met de planning voor morgen!