Dag 49 —> Noyon (70 km)

We zitten aan het ontbijt met een kop poeder-cappuccino, een broodje kaas en een hardgekookt ei. Daar komt de witte kip weer aan. Ze gaat op de vensterbank zitten en kijkt verontwaardigd naar binnen. Het lijkt of ze boos is vanwege het ei dat we consumeren. Maar het is helemaal haar ei niet, het is een Supermaché-ei. Maar het bonnetje kunnen we haar helaas niet tonen, dat is foetsie.

Wij stappen op en gaan een heerlijke dag tegemoet. De rook uit een fabriek stijgt loodrecht omhoog en de windmolens staan als bevroren. Toch is het niet erg warm en de hellingen zijn minder steil en minder frequent dan tijdens de vorige dagen. Glooiende korenvelden domineren het landschap, afgewisseld met koolzaad dat wel zijn bloem verloren heeft maar er nog groen uitziet en nog niet de koollucht uitwasemt waar M zo ‘n hekel aan heeft.

Rond het middaguur bereiken we Compiègne, een grotere stad aan de Oise. Eindelijk kunnen we koffie bemachtigen, daar waren wij aan toe. Aldus gedrogeerd vervolgen we onze tocht over een rustiek fietspad langs de linker oever van de Oise en een paar kilometer verder langs de oever van de zijrivier met de naam Aisne. 

We steken de rivieren over en zijn op zoek naar een lommerrijk bankje. Onze beden worden verhoord: al ras vinden we er een, gelegen voor een begraafplaats. Behalve voor de doden zijn kerkhoven ook ideale rustplaatsen voor levenden en wel in het bijzonder voor uitgedorste fietsers. En wel om reden van de in Frankrijk altoos daar aanwezige waterkranen die de uitgedroogden voorzien van heerlijk koel drinkwater.

We treffen daar ook een Belgische fietser die 160 km doet per dag en meestal in de bush-bush kampeert. Ja, dat doe je sneller als je in je eentje bent. 
 

Wij zetten onze tocht voort en arriveren in Nyon bij het huis van een kunstenares. Ze is niet thuis en we kunnen de keuken gebruiken. De was gaat in de wasmachine. Morgen schoon op stap! Wij verheugen ons daar al op.