Dag 44 —> Pueblo de Sanabria 51 km

Het asfalt is van rolschaatskwaliteit en we hebben de vaart er lekker in. Links en rechts zien we bijna bladloze bomen die helemaal bedekt zijn met twee soorten mos. De weinige overgebleven blaadjes verraden dat het eiken zijn. Wat is hier aan de hand?

We komen met de volgende hypothese: Een rups heeft de bomen kaalgevreten en daardoor hebben de eiken hun kracht verloren, net als Simson die van zijn haren ontdaan werd door Delila en toen een willoze prooi was voor de Filistijnen. Daardoor hadden de bomen geen verweer meer tegen de oprukkende mossen. We houden het voorlopig op de eikenprocessierups. Waarom deze? Omdat dat de enige specifieke boosdoener is die we kennen.

Menselijke activiteit concentreert zich in kleine dorpen, verscholen langs de weg. We klimmen, naaldbomen winnen het veld. Dan een bord met “Portugal”. Na enige tijd komen we in Guadramil. Nu stappen we in een tijdmachine die ons 100 jaar terug zet in de tijd. Het asfalt maakt plaats voor keien. Huisjes zijn klein en krakkemikkerig maar nergens met moderne baksteen gerepareerd zoals in Espagña de gewoonte is. We hebben vreselijke zin in koffie. Gelukkig ontwaren we een ruw geschilderd opschrift “sandwiches”. Daar hebben ze zeker koffie. We zijn er aan toe, onze cafeïne-spiegel is tot ver onder het nulpunt gezakt.

Helaas Sinterklaas, geen mens te bekennen. Wel kippen te bekennen maar daar hebben we nix aan. In het dorpje komen we datzelfde woord “sandwiches” nog tweemaal tegen, beide keren nemen we geen enkele humane activiteit waar. Dan maar door. Het volgende dorp - Rio de Onur - hetzelfde laken een pak. Ook hier is het 1919. Ook hier geen cafeïne-shot. Maar we worden wel overvallen door een vredig tempo doeloe-gevoel. De koffie-deficiëntie genereert de aanmaak van endorfinen die nu door een bruisende bloedstroom naar alle uithoeken van onze schedelinhoud gevoerd worden.

Dan weer klimmen en snel dalen. De meter wijst op zeker moment 59 aan, reden om maar eens in de remmen te knijpen. 

In Pueblo de Sanabria doen we de eerste de beste bar aan voor een bak troost. Dan naar hotel Los Perales, De Parels zo vertalen wij. Ooit een inrichting voor het chique en nu een onderkomen voor marskramers.

Maar de inrichting heeft nog veel overblijfselen van betere dagen. Wij komen een tafel tegen van vier dikke balken waarin allerlei kleine platte steentjes zijn gemonteerd in de lengterichting. Kiekjes staan in dit blog.

Wel waarde lezer. U kunt ons helpen dit merkwaardige apparaat te duiden. Waar werd het voor gebruikt? Reacties stellen wij op hoge prijs.