Dag 43 —> Pobladura de Aliste 75 km

De weg die we nu volgen wijkt af van de standaard pelgrimsroute. We gaan min of meer in een rechte doch wel erg kronkelende lijn naar Rio de Onor dat we morgen hopen te bereiken. De weg voert morgen zelfs een stukje door Portugal.

We vertrekken met lekker koel weer en fietsen door een parkachtige omgeving. Al snel komen we een bekende tegen: de Chinees van de toko naast ons hotel. Daar hebben we eerdaags een afwasborstel gekocht voor één euro. Om de fiets mee te kuisen. In de toko is alles te koop: spijkers, waspoeder en vioolkisten. Er is daar veel meer te zien dan in de kathedralen en het meeste is ook vrij begrijpelijk. Graag zou ik nog eens een uurtje in die winkel doorbrengen. 

In het dorp Hernez drinken we een glas 7-up. Opeens wordt het erg druk omdat de kerk uit is. Zeer mooi uitgedoste kinderen: ze hebben hun eerste communie gedaan en werden nu beloond met een dikke ijsco. 

Regelmatig komen we in kerken St Christoffel tegen. Wie was hij? Wiki geeft antwoord: “Hij is beschermheilige van reizigers, alle verkeersdeelnemers, timmerlieden, schilders, pelgrims, fruithandelaren, boekbinders, schatgravers, hakebusschutters, hoedenmakers, tuinmannen en kinderen”. Wel, wij maken deel uit van enige categorieën en hopen dat zijn bescherming zich ook uitstrekt tot niet-katholieken.

De beroemde fysicus Niels Bohr had een hoefijzer aan de deur van zijn lab hangen. Op vragen van bezoekers placht hij te zeggen “ze hebben mij verteld dat zo ‘n hoefijzer ook geluk brengt bij mensen die er niet in geloven”.

Christophorus die het Christuskind de rivier overdraagt is duizenden malen geschilderd: Google/afbeeldingen geeft een beeld van de vele variaties. Soms zwaar gebukt, soms ver weggezakt in de modder, dan weer lichtvoetig. Gelukkig zijn er geen foto’s van hem want dan zouden al die plaatjes behoorlijk eenvormig zijn. 

Het landschap dat vrij vlak begon, wordt langzamerhand steeds bergachtiger. We klimmen met een snelheid van 5 km/h en zoeven even later weer naar beneden met 54 op de meter. Dat proces herhaalt zich vele malen. De natuur begint het te winnen van de landbouwcultuur. Toch passeren we steeds om de 5 km een dorpje. Waar leven die mensen van? 

Dan arriveren we op onze eindbestemming. Pobladura is een vlek met misschien 50 huizen. Toch zijn hier drie pensionnetjes die hier Casa Rural genoemd worden. Onze route wordt dus kennelijk vaker gedaan maar wij zijn hier de enige gasten en ook bij de twee concurrenten is geen leven te bespeuren. Onze Casa is uitgerust met een bar. Drie locals drinken bier. Dat voorbeeld doet volgen. En dan maar gauw aan de slag met dit verslag dat nu klaar is.