Dag 30 —> Gotor (61 km)

Eerst betreffende de lezersvragen. Ja, onze planning, die kunnen we wel vertellen mits het ons toegestaan is daarvan te zijner tijd af te wijken. Wel, vanuit Gotor gaan we  in twee dagen naar Zaragosa.

Vervolgens noordwaarts de Pyreneeën over naar Pau. Vandaar een stukje ‘Oude Wegen’ ofwel het Centraal Massief in. Dit tot we er genoeg van hebben en westwaarts de Atlantische kust kiezen.

Ook zijn we blij met de geopperde suggesties betreffende de systematiek van vogelleven. Het brengt klaarheid in deze biodiverse dierengroep. Maar hoe zat het met Noach? Welke vogels nam hij mee in de ark? In ieder geval struisvogels en kippen zijnde (semi)loopvogels. En ook duiven zoals we lezen in de Schrift. Bodevogels zijn het, in staat post te verzenden of om olijftakjes op de ark te bezorgen. Maar nam Noach ook zwemvogels als eenden en zwanen mee?

Nu de wederwaardigheden van dag 30. De waard vertelt dat Tejado slechts 16 inwoners telt. Dat is minder dan Eagum dat onder de rook van Wergea ligt. Verder vragen wij hem waarom er geen boerderijen zijn terwijl er toch veel landbouwgrond in bedrijf  is. ‘ Wel, vertelt hij, hier in Spanje woont de boer gewoon in de stad of in het dorp en vertrekt  ‘s morgens vroeg per auto naar zijn akkers’. Zou wellicht ook een idee zijn voor Nederland waar boeren wanhopig op zoek zijn naar een vrouw en daarvoor zelfs op de TV hun leed willen klagen. Zo ‘n stadse boer, dat willen vrouwen wel.

Dan vertrekken we en na vijf kilometer zijn we in Gómara, een klein dorp met drie grote flats. Het lijkt Roemenië wel, alhoewel de bouwsels hier van iets betere kwaliteit lijken te zijn; in ieder geval zien we nix van de betonrot waarmee alle bouwsels van Ceausescu besmet zijn. 
 

Het weer is ons genadig. Wolken zorgen alweer voor koelte terwijl het toch zonnig is. De weggetjes vandaag zijn erg autoluw. Landbouwgrond in harmonie met de natuur. Hoog in de lucht fluiten leeuweriken op zodanige toonhoogte dat ik er nix van hoor maar M des te meer. We stoppen om wilde irissen te fotograferen, naamgevers van onze jongste dochter.

We passeren dorpjes van twintig huizen of minder. Er staan wel grote schuren met landbouwmachines. Wonen de boeren hier?

Bloemenweelde, bloemenkleuren. Bestaan er kleuren die niet in de natuur voorkomen maar wel synthetisch gemaakt kunnen worden? Bestaan er kleuren die helemaal niet kunnen bestaan maar die we ons wel voor kunnen stellen? Vroeger had ik een droom over een ruimte die gebaad was in een purperen licht van een kleur die ik in het dagelijks leven nooit tegengekomen ben.

Onmogelijke dingen zijn goed voorstelbaar: vliegende tapijten, eeuwig leven en wereldvrede. Maar kunnen wij ons onbestaanbare kleuren, geuren en klanken voorstellen? Hoe zien die er dan uit, hoe rieken die en hoe klinken die dan?

We volgen nu tien kilometer de Via Verde Santander-Mediteráneo. Het traject is voor fietsers gerenoveerd. Het wegdek oogt pico bello: een egale laag van steengruis zonder gaten. Maar het fietst zwaar en we zijn blij op zeker moment verder over asfalt te kunnen.

Na 30 km begint de lucht te betrekken. Onheilspellende wolken ballen hun vuisten. Gerommel en regen. De wind trekt aan, zelfs op dalende stukken moeten we nog fiks trappen. We trekken ons er nix van aan en genieten als de regen voorbij is van het uitzicht op het berglandschap dat zich in coulissen tot in de verte uitstrekt. Dichtbij zijn de bergen groen, verderop donkerblauw, in de verte donkergrijs en aan de einder lichtgrijs. Een sprookjeslandschap.

Het is droog en we dalen honderden meters af. Eindelijk in Jarque is er een bar met heerlijke  koffie. We eten er twee zakken chips bij, verder is er nix te krijgen.

Vijf kilometer verder zijn we in Gotor. Alle kleren tollen rond in de wasmachien. Wij drinken een glas wijn. Buiten dondert het . Dan slaat de dorpsklok vijf maal. Tijd om dit verslag te verzenden.