Dag 22 —> San Lorenzo de El Escorial (64 km)

De wolken die we gisteren zo geprezen hebben, beginnen zich nu onbetamelijk te gedragen als waren ze verwende kinderen. Jas aan jas uit etc. Gelukkig gaat het de eerste 30 km tot Pelayos de la Presa naar beneden. 
 

Vlak na dit stadje bereiken we de Rio Alberge. Onder de hoge brug van de autoweg zit een groep mensen en iemand spreekt ze toe per megafoon. Ook in het water is activiteit. M denkt aan een kanoclub en een demonstratie diverse eskimoteer-technieken.

Maar dat eindeloze commentaar dat op dwingende stem wordt gegeven, klopt niet in dat plaatje. Dan weten we het opeens. Een kerkdienst, een opwekkingsdienst en in de rivier worden mensen ondergedompeld als doop. En het is vandaag pinksteren, dus zal het wel een pinkstergemeente zijn die daar samenkomt. En ik denk dat die man met de megafoon “met tongen” spreekt. Een soort abracadabra.

Wij fietsen langs de rivier stroomopwaarts over de spoorlijn van weleer. Eindelijk weer stilte na auto- en pinksterrumoer. 

Al snel moeten we het spoor verlaten en ons de volgende 30 km omhoog bewegen. Hele stukken lopen wij. In een dorp zien wij een groot bord met “TAXI 646 167 373”.  We aarzelen even maar vervolgen onze tocht met goede moed. 
 

Ongeveer 12 km voor ons einddoel van vandaag heeft Benjaminse (auteur van ons fietsboekje) nog een soort toegift. We worden een zandpad op gedirigeerd dat allengs een keienpad wordt. De natuur is mooi en bierblikjes ontbreken hier; verder zien we niemand behalve twee ezels in een afgerasterd deel. Het zijn van die aandoenlijke dieren. ¿Zouden ze ook opgegeten worden in dit carnivorenland?“Carne de burro”, eens kijken of dat op de menu’s staat.

Dan duikt daar hoog in de lucht weer een klooster op, als het Tibettaanse Potala. Het gebouw telt 4000 kamers. Dat moeten we morgen eens bekijken. Om klokke zes arriveren we in hotel Florida waar we voor twee nachten boeken.