Dag 14 —> Uña 55 km

De lucht is grauw als we op pad gaan, dit maal met bedekte benen. Volgens het boekje is er de komende 55 km niets meer te krijgen. Dus geen filantropische inrichtingen (dank Havank) om ons te laven en voeden. Na enig klimwerk dalen we weer een stuk af wat we nu voorzichtig doen, want het is gaan hagelen. 

Er is geen huis of zelfs maar schapenschuurtje te bekennen. Op zeker moment ontwaren we een overdekte picknick-plaats waar nog wat rook kringelt vanaf een stookplaats voor BBQ. We reanimeren het vuurtje en warmen onze handen. De trek is echter slecht en als we een half uur later weer op pad gaan rieken wij als HEMA-worsten.

De zon komt langzamerhand door en op een gegeven moment arriveren we in La Mancha Castillo, Aragon achter ons latend. De weg voert langs een brede rivier, raar, in Nederland heb je brede trage rivieren die zich schuddebuikend (of iets anders, Marsman, vergeef me) door het laagland bewegen. Maar verderop komt de clou uit de hoed: een stuwdam is de oorzaak.

Onderweg eten wij een boterham bij een optrekje dat bedoeld is voor toeristen. Op een bord staat dat je wel mag vissen, maar de vis niet dood mag maken. Dus -denken wij- pure sportvisserij: opmeten , wegen, fotograferen en terugmikken. In het huisje liggen twee boeken op tafel en een lege schoudertas. Aan de stoelleuning hangt een T-shirt. Boektitels: ‘ Biografica del Silencio’ van Pablo d’Ors en waarempel een boek over D.Q. (zie foto). Onderzoek in de omgeving levert geen lijk op maar des te meer raadselen.

We komen in Una en zoeken ons nachtverblijf bij Bar la Laguna. Het is 14:30 en het is erg druk met etende mensen. Wij eten wat nootjes op de kamer maar moeten dan wel weer wachten tot 20:00 tot er iets te bikken valt.

Dan over Don Quichot: het was Jan Goeverneur (bekend van het liedje ‘toen onze mop een moppie was’ en van de Avonturen van Prikkebeen) die dat boek opnieuw verteld heeft. Dus veel beter dan H van Alphen, maar nog steeds surrogaat.

Zonet hebben we een ommetje gemaakt. Grillige rotsformaties verheffen zich boven het plaatselijke meertje dat ‘lagune’ genoemd wordt. Er moeten hier wel miljoen klimroutes mogelijk zijn, aangenomen dat de kalk redelijk solide is. Er is dus hoop voor onze kindskinderen als alle rotsen in België, Luxemburg en Duitsland versleten zijn.

M begint al aardig Spaans te spreken terwijl ik teksten begin te begrijpen. Zo vullen wij elkaar aan net als die twee mannen van Breugel.