Dag 8 —> Villa Nova de Milfontes (51 km)

Bij ons in Wergea hangt een schilderij met een stuifduin waarlangs je een stukje strand ziet en daarachter de onmetelijke zee. Het is van de hand van de Groningse land- en zeeschilderes Annet Hiltermann. Van haar hebben we vernomen hoe zo’n schilderij tot stand komt. Het begint met een drastische schoonmaak van hetgeen ze straks in beeld gaat brengen. Daarop wil de kunstenares geen verwaaide vuilniszakken of oude schoenen in het zicht hebben (wat de status van een dode meeuw is, dat moet ik nog eens aan haar vragen). 
 

Straks meer over dat stuifduin, maar eerst onze belevenissen van gisterenavond. Door het ontbreken van kookgelegenheid in ons hostel, gaan we uit eten in de voormalige brandweerkazerne. Om uit te buiken maken we een wandelingetje en vernemen dat er om 9 uur een processie plaats zal vinden. Het heeft te maken met het Wonder van Fatima. De vorige avond werd dat in Fatima zelf met een grote optocht gevierd. Hier gebeurt alles natuurlijk kleinschaliger. Maar het kerkje zit vol met gelovigen die een processie prefereren boven het Eurosongfestival. Een zeer verstandige keus lijkt ons dat.

Maria (Nossa Sensora de Mar ?) wordt de kerk uitgedragen door zes bombeiros die hun kazerne dus hebben moeten inleveren voor de almachtige horeca maar nu een hoger doel kunnen dienen. Wij volgen de stoet tot het hek van de kerk en schieten dan schielijk een zijstraatje in om met een omweggetje weer in ons logement te komen.

De dag van vandaag beginnen wij met thee die we bereiden met lauw water uit de tandenpoetskraan. Een jas op het bed dient als tafellaken. Ja buiten op het terras is het nog te koud. De vierde boterham van het voorgesneden brood dat we enige dagen geleden aanschaften, ziet er schimmelig uit en verdwijnt in het asvat.

Na 500 meter op weg stoppen we even om de route te bekijken. En opeens blijkt mijn achterband zo plat als een dubbeltje te zijn. Stevig oppompen blijkt voldoende te zijn. Dus formuleer ik de volgende hypothese: Door het gerammel op de keienwegen is het Franse draaiventiel losgegaan. Dat doet op zich nog geen kwaad, maar bij afstappen heb ik misschien dat ventiel met mijn voet beroerd. Pffft.

Allemaal milde treurnis die 500 meter verder weer geheel gecompenseerd wordt door heerlijke koffie met een uiterst voedzaam baksel.

Onderweg begint mijn neus weer opeens te lopen. Eureka, Eucalyptus! Een paar nootjes rapen we. Op de foto zijn er twee afgebeeld: één met een viertandige inkeping en één met een vijftandige. Voor de viertandige hebben we een heel scala schroevendraaiers (PH of PZ voor de kenners-klussers) maar die vijftandige is kennelijk ontworpen om doe-het-zelfers te ontmoedigen. Maar nu dus de hamvraag: bestaan er ook 2, 3, 6 of 7 tandige eucalyptusnootjes?

Bij Zambujena de Mar fietsen wij naar de boulevard. Beneden ons liggen badgasten languit in de zon te braden. Ze schijnen dat volkomen vrijwillig te doen. Aan de overkant ontwaren we stuifduinen, ongeveer op de locatie zoals schilderes A ons al meegedeeld had. We nemen een foto in de meest ingezoomde stand. Datzelfde herhalen we met de schermafbeelding. Een oordeel over het resultaat laten we aan de lezer over

Het landschap verandert. Frambozen-teelt in kassen rechts van de weg en links bouwland met rondlopende irrigatiemachines van wel honderd meter. Een tiental km voorheen zagen we nog onbenestelde ooievaarstandaarden, maar nu blijkt elke electriciteitspaal bezet te zijn. 
 

We steken de Mira over, die hier breed is, vol water dat lijkt te spotten met de heersende droogte. Maar de zee is een kilometer verderop te zien en het water beneden ons zal dus wel gewoon zeewater zijn.

Nu zitten we op het terras voor ons appartement. We gaan naar de winkel. Sla, daar heb ik zin in.