Dag 7 —>Odeceixe (42 km)

Om precies acht uur stappen we op en koersen noordwaarts over de provinciale weg die nagenoeg verlaten is. Een enkele uitgegroeide tuinkabouter komen we tegen, overblijfselen uit de hippie-tijd of wellicht bejaarde surfers of mogelijk beide. Ze wonen in vervallen optrekjes, ver van de bewoonde wereld. 
 

Na een paar kilometer ontwaren we een bord met een fiets en het woord ‘Aljezuro’.  Dat lijkt ons leuker dan het asfalt, de dag is immers nog lang genoeg. Al snel moeten we duwend onze weg voortzetten over een keienpad. Maar de onnoemelijke schoonheid van het landschap vergoedt dat soort ongemak ruimschoots. Zonneroosjes (om precies te zijn Cistus Ladanifer) bloeien alom en de zwakke geur van wilde lavendel en tijm  prikkelt ons reukcentrum en roept onbestemde herinneringen op.

Het gaat op en af, maar steeds met de zee in zicht. Na tweeënhalf uur hebben we 19 kilometer afgelegd en komen dan weer op  solide asfalt. Bij een supermarkt belonen we ons zelven met een kop cappuccino en een Pastel de Nata.

Echt leven ontdekken we weer in het stadje Aljezur. We eten een sinaasappel en constateren dat we daar ruim voldoende aan hebben. De ongeremde eetmanie van thuis heeft plaatsgemaakt voor functionele eetlust.

Een brug voert ons over een uitgedroogd riviertje, hier en daar zie je nog een poeletje. Dan passeren we het dierenasiel. We worden vrolijk (daar houden we het maar op) toegeblaft door de bewoners. Op een bord lezen we dat je naar keuze een hond of kat kan meenemen.

Het zandpad is steil, we stappen af, duwen, rusten, doen weer twintig passen. M is een stuk sneller. Boven parkeert ze haar fiets en loopt naar beneden om mij te helpen. De rollen lijken omgedraaid maar wie weet welke nieuwe conditie ik de komende dagen nog op zal doen
 

Een geluk bij dit alles is de zeer milde temperatuur die deze dag niet boven de 21graden zal uitkomen. De noordenwind lijkt iets verminderd te zijn in blaaskracht. Overigens hebben we nix tegen harde wind, als die maar van achteren komt,

In Odeceixe betrekken we een kamer met een weids uitzicht over een gevarieerd landschap. De zon schijn vrolijk maar de wind trekt weer aan. In het dorp is een heuvel met een molen, een van het type dat Don Quichotte ooit te lijf ging. Wegens de harde wind is hij buiten bedrijf. Vanaf ons balkon hebben we echter ook zicht op bollende lakens die aan de lijn te drogen hangen en onstuimig rukken aan de knijpers om zich te bevrijden van hun slavenbestaan.  Ook een mooi gezicht.