Dag 56 - @ - Oporto 0 km

Vakantie! De wekker loopt in de vroege ochtend ongenood af en moet dat met een corrigerende maatregel bekopen. M ligt in diepe slaap verzonken; ‘op twee oren’ zei ze eens als overtreffende trap van één oor.

Voor ons huis loopt het trammetje naar het strand. Het lijkt ontsnapt uit een spoorwegmuseum en zit meestal propvol badgasten. Gezellige boel zou je denken doch wij weten dat vriendin J uit Groningen daar gruwelijk beroofd is van haar spaarcentjes. We zijn gewaarschuwd.

Als eerste brengen we een bezoek aan boekhandel Lello. Om binnen te mogen komen moeten we eerst een kaartje kopen en vervolgens in een lange rij staan. De prijs van het kaartje wordt trouwens weer in mindering gebracht bij aankoop van een boek. Wel een mooi interieur overigens: Art Nouveau en verwante stijlsoorten. Een boek kopen we niet, we hebben al een boek. 

Het hoofdstation van het spoor staat dan op het program. Het is van binnen gedecoreerd met grote tegelplateaux in een kleur die wij betitelen als Delfts Blauw. Voorstellingen over de landbouw en militaire overwinningen in Portugal alsmede in de koloniën Sao Tomé, de Kaapverdische eilanden, Goa, de Azoren, Timor, Angola en Mozambique. 

De kathedraal bovenop de berg doen we aan, in de eerste plaats natuurlijk voor een stempeltje in ons pelgrimspaspoort voor ons als vrome bedevaartgangers. Dan lopen wij rond en ontwaren op de binnenplaats ook weer reusachtige tegelwanden met allegorische voorstellingen die gesitueerd zijn in pastorale landschappen. Doch in de bosjes blijken boosaardige mannen verstopt te zitten; iemand voert een gevecht met een leeuw terwijl zijn vrouw nietsvermoedend bezig is met een breiwerkje. En we ontdekken ook verstopte monsters. We begrijpen een en ander maar half. 

We lopen over de reusachtige smeedijzeren brug over de Douro, zestig meter boven het water. Ontwerp komt uit de school van Eiffel. De brug is bijna 150 jaar oud en ziet er nog puik uit. Ter vergelijk: de brug in Warga stortte bijna in op adolescente leeftijd. Door kieren in het wegdek kan je naar beneden loeren maar M heeft daar geen zin in.

We ontkomen niet aan een tochtje over de rivier. Een rustmoment met een glaasje echte port in het vooruitzicht. Het tochtje duurt krap een uurtje en er ontwikkelt zich weer menselijk leven in onze moegelopen benen. Langs het winkeltje - opgeteld wordt er nog met pen en papier - huiswaarts met een kilo reuzenkersen, een pot groene olijven en vier blikjes ijskoud bier. Dat zijn de noodzakelijke ingrediënten die een verslag als dit faciliteren.