Dag 55 —> Oporto 50 km

We ontbijten buiten op een bankje in de tuin van Surfcamp Lulu met brood met banaan en een kop heerlijke oploscappuccino. De zon schijnt moederlijke warmte op ons door een koude douchebeurt gerilde lijf. In het gras zijn twee verse molshopen te zien. Eén van de hopen is in beweging: hij groeit schoksgewijs. Een soort microvulcaan is het alhoewel rookwolken ontbreken. 

We stappen op en koersen richting Porto. Soms hebben we geluk als we precies op het hele uur een dorp passeren. Elke kerk heeft hier een carillon dat wonderlijke wijsjes laat horen. Alleen hele noten lijken mogelijk en wijsjes die een mix zijn van ‘Ave Maria ‘ en ‘Zie de maan schijnt door de bomen ‘. Maar toch met steeds nieuwe variaties die dan ook steeds door de onverwachte wendingen in de melodie een glimlach op ons gezicht toveren. 

In Spanje is een wet die cafés verplicht de TV 24 uur per dag aan te hebben staan. En zijn mooie uitzendingen te zien, de laatste waar ik van genoten heb ging over verfrollers. Een uur lang ging het over brede, smalle, erg smalle en wat bredere rollers waarmee zowel jong, oud, vrouw en man de kleuren rood, wit, groen, geel en blauw mee kon schilderen. Dat was de morgen dat het zo regende en we kalmaan deden om niet nat te worden. Het lijkt erop of in Portugal niet zo’n wet bestaat, we aten gisteren TV-loze pizza.

Op een boomstronk gezeten eten we twee yoghurtjes in de lommer van een grote kastanjeboom. We hebben uitzicht op acht auto’s op een rijtje die allemaal zware dan wel letale letselschade hebben opgelopen. Rust zal hun goed doen, moet iemand bedacht hebben. Maar roest is het gevolg. 

Gedachtig het spreekwoord ‘Rust roest’ stappen we dus maar weer flux op, bang dat wij ook bruine oxidatievlekken gaan vertonen. Na een paar uur zijn we dan in Porto en moeten een brug over die maar niet opengaat. De naaste brug is alleen toegerust met een snelweg en we zijn even de kluts kwijt. M informeert bij de brandweer en zo hebben we de kluts al weer snel te pakken; de brug is kaduuk en er is met een bus een pendeldienst die ons naar gene zijde voert. Om exact drie uur arriveren wij in ons appartement aan de Douro. Tijd voor dit verslag!

Dan nog dat niet opgeloste probleem waarom jongelieden met een sikkel aspergeloof uit de berm verwijderden van weggetjes ten zuiden van Santiago. Dankzij de expertise van floristologe M uit Gouda, weten wij nu zeker dat het venkel is. Wiki vertelt dat knolvenkel een cultivar is en dat bladvenkel het natuurlijke product is. Conclusie nr 1: het betrof bladvenkel.

Dan de kwestie of het oogsten of bestrijden was. De knapen die het snoeiwerk uitvoerden, deden dat op een triomfantelijke manier terwijl oogstende boeren een dankbare houding tentoonspreiden. Conclusie nr 2: bestrijding was het doel. Nu de vraag waarom.

Zou de wilde venkel een gevaar kunnen zijn voor de geteelde variant? Zou de wilde soort het tamme ras kunnen bezwangeren met wild stuifmeel zodat oneetbare bastaarden het gevolg zijn? Wie kan ons helpen?