Dag 53 —> Vila de Praia de Encora 50 km

We worden wakker door watergekletter. Een dikke straal stort zich vanuit een dakgoot in een grote plas water. Gelukkig is het binnen kurkdroog en we besluiten een vertragingstactiek toe te passen want Buienradar belooft droog weer na tienen en in die Buienradar hebben we alle vertrouwen; voorspellingen van BR bleken tot nu toe perfect te kloppen. Ook G (Portugal kenster) zegt hetzelfde. 

Tegen tienen vertrekken we dan eindelijk. Het miezert nog een beetje maar dat wordt gaandeweg steeds minder. Naast de rustige rijweg is een fietspad dat vlak langs de zee loopt. Boven de oceaan is een enorm breed wolkenfront zichtbaar dat de volgende uren lijkt te verdwijnen. Dat kan niet anders zijn dan een warmtefront dat ingehaald wordt door een koudefront en daardoor geneutraliseerd wordt. Occlusie heet dat, zo heb ik dat geleerd.

Zo nu en dan komen langs een huis waar dan steevast een heel woud van hortensia’s is aangelegd. Ze staan in volle bloei met hun verblindend blauwe bloemen. Een paar jaar geleden stonden de kranten vol van berichten over hortensiaroof: de bloemen werden ‘s nachts door onverlaten afgesneden. Waarom, waarvoor, door wie? Niemand heeft dat raadsel ooit opgelost. Geen enkele relatie met drugs is ooit gevonden. Hortensia-fetisjisten, daar houden we het op.

We arriveren via Composancos aan de rivier De Minho die hier kilometers breed is. Caminha zien we aan de overkant liggen: daar is Portugal. We zien ook de veerboot wegvaren en moeten twee uur wachten. Die tijd besteden we nuttig met het maken van dit verslag.

De vloed komt op en water stroomt nu de verkeerde kant op in de Minho. Objecten verdwijnen langzaam onder water. Over een paar uur keert het proces weer om. Maar afgelopen is het dan niet want zolang zon en maan hun rondjes om de aarde blijven draaien gaat die eindeloze herhaling door. Daar heeft de mensheid geen enkele invloed op en dat is een geruststellende gedachte. 

Eindelijk de veerboot. We steken snel van wal. Bijna aan de overkant enige paniek onder de bemanning. Ze slepen met extra trossen, ze rennen over het dek en roepen elkaar onverstaanbare kreten toe. Er moet iets met de aandrijving mis zijn. Een keerkoppeling die niet werkt? We houden ons stevig vast, maar de landing is niet al te hard.

Met zo’n klep voor je op een veerboot moet ik altijd denken aan de beelden van D-day: soldaten die nog een sigaretje paffen op de landingsboot: als de klep naar beneden gaat zal de hel wel losbranden. 

We zijn in Portugal, koffie drinkend en uitkijkend over het water. Onze herberg is nog maar 10 km. En onverwacht zomaar een uur verdiend door de Portugese tijdsrekening. Daar word je jong van.