Dag 41 —> Charroux (Vienne) (63 km)

La Touvre, La Tardoire, L’Argent d’Or, La Charente, La Lizonne: namen van stroompjes en grotere rivieren die wij vandaag over moeten steken om ons doel - Charroux - te bereiken. Dat betekent dus steeds op en neer, maar vandaag zal blijken dat  alles mogelijk is zonder af te moeten stappen.

Precies tien kilometer na ons vertrek belanden we in Brie alwaar we koffie en een chocoladebroodje genieten. En natuurlijk vragen wij ons af of hier de bakermat voor de gelijknamige kaas ligt. In het dorp is daar echter geen enkele verwijzing naar, ook zien we geen enkel kaaswinkeltje. Bovendien hebben we in de wijde omtrek geen enkele koe zien grazen of herkauwen, het is gerst, rogge en tarwe wat de klok staat. Conclusie: de kaas Brie komt ergens anders vandaan.

De zon schijnt steeds feller en halverwege de dag smeren wij ons opnieuw in met zonnevet. Toch is de lucht nog relatief koel. Toen M nog op Sevenwolden werkte en wij voor onze fietstochten aan de schoolvakanties waren gebonden en op stap gingen in juli en augustus, toen  lagen de zaken anders. We hadden meer last van de warmtestraling van het asfalt dan van de zon. We verbruikten soms een liter drinkwater per vijf kilometer. We reden links van de weg als daar meer schaduw was. We knoopten een zakdoek om ons voorhoofd om de ogen te vrijwaren van neerdruipend zweet.

Dus de omstandigheden zijn vandaag nog zeer menselijk. In Coulgens eten wij wat in de schaduw van een boom. We treffen een oude bekende: een dame die we twee dagen te voren in een winkeltje ontmoetten. Vorig jaar fietste ze vanuit Nederland naar Compostella en nu doet ze dat traject samen met haar man per camper en bekijkt alle bezienswaardigheden waar ze al fietsend niet aan toe kwam. Iets dat wij ons ook ooit voorgenomen hebben en wat we zeker zullen doen als we onmachtig zijn de trappers rond te draaien.

In Valence is een schaduwrijk terras, maar het bijbehorende restaurant is potdicht. Even verderop bemachtigen we dan toch nog bij een meeneempizzeria wat drinkbaars. Ik een kop hete koffie en M een blikje ranja.

Tien kilometer voor ons doel rijden we over vers asfalt dat zich aan onze banden hecht. En dat brengt mij op het volgende idee. Waarom asfalteren wij eigenlijk niet onze autobanden in plaats van de wegen? Dat kost veel en veel minder van dat aardolieproduct dat zeldzaam gaat worden in een fossielvrije wereld.

We komen bij ons onderkomen, gerund door twee Engelsen. Ze zien onze dorst en laven ons met een fles Kronenburg. Straks koken ze voor ons pelgrimseten.