Dag 25 —> Coca (57 km)

Gisteren waren we dus nog op tijd de kathedraal en het aanpalende klooster te bezoeken. We werden overdonderd door de gigantische afmetingen van de kathedraal en aangenaam verrast door het bescheiden gebruik van bladgoud. Een kapelletje trof mij waar in glas-in-lood de aanbidding door de drie koningen werd uitgebeeld. Ook Maria had een menselijk gezicht, niet dat bekende van volksgezondheid blakende Zeeuws Meisje.

Nu is het dus vandaag en de de dag begint  nabij het aquaduct dat hier nabij ons hostel in Segovia drie etages telt. Schoolkinderen snellen naar hun school en de eerste toeristen kondigen zich aan met rolkoffergerammel. 
 

Hoog boven ons zien we het Alcazar, het sprookjeskasteel van Segovia. Wij verlaten de stad onder een stenen ereboog (uit de Romeinse tijd?) en snellen steeds met een enigszins negatieve helling noordwaarts over een autoweg. Dat duurt niet lang want dan zijn we weer beland op de Via Verde, de Groene Weg en ooit de spoorlijn die we vervolgens 40 km volgen.

Het landschap verandert na Segovia. In het begin veel groene heuvels waar de Teletubies zich ook thuis zouden voelen. Korenvelden en bosaanplant overheersen alras dat beeld. Veel aanplant van populieren (voor de klompenindustrie?) en dennen die verwondingen tonen zoals we bij Jezus in de kathedraal zagen. Het geheim wordt verderop opgelost als we diezelfde pijnbomen zien met emmertjes onder hun wonden. Terpentijn wordt hier gewonnen ten behoeve van schilders die met olieverf magisch realisme, kubisme, pointillisme of impressionisme beoefenen.  Dankzij het lijden van de bomen wordt onze ziel vervuld met de schoonheid van de schilderkunst.

De spoorweg voert langs afgetakelde stationnetjes met magische namen als Yanguas de Eresma en Ortigosa de Pestaño, namen die doen denken aan personages uit de Zwarte Beertjes van Havank.

De bermen zijn heel bloemrijk en de klaprozen hebben de overhand. Hoog boven ons cirkelt een wouw. Omdat spoortrajecten redelijk vlak verlopen, zijn we allerminst uitgeput. Gieren - die we vroeger zagen als we de uitputting nabij waren - ontbreken nu in het hemelse gewelf.

We komen aan in Coca. Na een stortbad spoeden we ons naar het plaatselijk kasteel dat ongekende afmetingen heeft en op afbeeldingen een zandkasteel lijkt. Via steile trappen bereiken we de top van de grote toren. Een doolhof van sluip-door gangetjes wordt gelukkig gemarkeerd door bordjas ‘salida’ zodat we na een uur weer veilig de uitgang bereiken.