Dag 17 —> Logrosán (62 km)

Al na 2 km verlaten we de grote weg om onze tocht 30 km voort te zetten langs het Canal de Orellana. Dit irrigatiekanaal is hier bekleed met stevig plastic om weglekken van kostbaar bevloeiingswater te voorkomen. Het hele stuk zien we slechts één man die aan de waterkant zit te peinzen. Het kanaal zigzagt en de naastgelegen weg is meestal even vlak als de waterspiegel.

Het struweel aan de waterkant is weer groen en gevarieerd en hoeft kennelijk ondanks het zoëven genoemde plastic, geen dorst te leiden. Ook ontmoeten we weer een aantal hoppen. Wij horen ze ook alhoewel de karakteristieke roep (hop-hop-hop) volgens onze informatie alleen afkomstig is van de hopman. Of de akela daarop antwoordt weten wij niet.

Het tweede deel (ook weer 30 km) van deze dagtocht voert over de Camino Natural Vegas del Guadiana. Het is een voormalige spoorlijn die nooit voltooid is. De bouw kwam tijdens het begin van de Spaanse Burgeroorlog (1936) stil te liggen en is nooit hervat. Tot welk stadium men gekomen is, weten we niet. Behalve het tracé waarover we fietsen zien we vervallen stationsgebouwen, viaducten en telegraafpalen,  maar van ijzer ontbreekt elk spoor: geen rails, geen wissels en geen seinpalen.

Het wegdek is soms van bedenkelijke kwaliteit maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de schitterende omgeving. We passeren het Sierra Bravo reservoir dat ‘s winters vele kraanvogels te gast heeft en we zien toendra-achtige vlaktes begroeid met kniehoog ruw gras. Dan graast er een hele kudde buffels (voor de mozzarella) en even later kleuren de velden geel door mimosa-bosjes,

Halverwege stoppen we bij een zonne-energiecentrale. Neen, niet met de bekende volta-elektrische cellen uitgerust maar met zonneboilers. Holle spiegels concentreren het zonlicht op dunne pijpen waar het water in stoom omgezet wordt. Verderop moet die stoom een turbine voeden die vervolgens een generator aandrijft. 
 

Op zeker moment stoppen we en zien ver beneden ons  een rivier die zich kronkelend een weg baant tussen de bergen. Het doet denken aan de capriolen van  de Colorado River maar het tafereel is toch iets kleinschaliger. Op de kaart zoeken we de naam van het water op: het blijkt de Arroyo Grande te zijn.

La Casa del Marques, daar verblijven wij nu als ware markiezen. We kunnen hier koken en M gaat er op uit om iets gezonds  te bemachtigen in de plaatselijke Spar. Ik bedenk onderwijl de volgende hypothese:

Portugal : Spanje = Nederland : Duitsland

En nu dus de vraag aan de lezers of zij deze hypothese kunnen ondersteunen dan wel willen bestrijden. Elk aspect is welkom, van tafelmanieren tot aan het Bruto Nationaal Product.