Dag 10 —> Alcacar do Sal (60 km)

Hoe gaan we verder? Oostwaarts de Route de Iberica of noordwaarts richting Santiago de Compostella en dan langs de Golf van Biscaje? Die laatste optie is verleidelijk omdat het koeler is en minder klimmerij. Maar wij laten ons niet lompen en besluiten ons oorspronkelijke doel te eerbiedigen. Lissabon laten we links liggen, het is nu een omweg en drukte is iets voor de jeugd.

De dag starten we met heerlijke baksels en koffie in de plaatselijke bar. De route van vandaag loopt eerst pal naar het noorden tot het estuarium van de Sado en vervolgens langs die rivier naar het oosten.

Na een halfuur fietsen zien we de eerste wijnranken tijdens onze reis. De weg voert door een bosachtig gebied met parasoldennen langs de weg. Het is wel opletten geblazen: er is geen vluchtstrook en camions razen ons rakelings voorbij. En uiterst rechts molesteren boomwortels ook regelmatig het wegdek zodat we zo voor de leeuwen geworpen kunnen worden.

Mijmeringen over oneindigheid krioelen in mijn hersenpan. Volgens de gangbare theorie is ons heelal 13.7 miljard jaar geleden met een Big Bang ontstaan. De diameter zou onderwijl 90 miljard lichtjaar bedragen wat eigenlijk te veel is gezien de ouderdom maar verklaard wordt met een raadselachtige inflatie-theorie. 

Maar als er ooit een oervonk was die de vorming ons universum ontstak, dan is dat natuurlijk vaker gebeurd, hier, daar en ver weg. Dat is de basis van de gedachte aan het multiversum. 
 

Dat ter inleiding. Mijn hersenen kunnen vrede hebben met een oneindig groot heelal dat zich ver uitstrekt buiten die bol met een diameter van 90 miljard lichtjaar. Ook een oneindige toekomst: dat lijkt me strikt logisch. Maar een oneindig verleden, bij die gedachte krijg ik hoofdpijn. Het draait en tolt in mijn beide hemisferen en ik moet opletten want daar komen weer grommend vrachtwagens van zowel voren als achteren.

In Comporta drinken we op een bankje in het park een literfles sinaasappelsap leeg . We hebben uitzicht op paar reusachtige ooievaarsnesten. In de onderste etages van die bouwsels wonen allemaal kleine vogeltjes. Vergrijpen de storken zich niet aan hun broed? Of kunnen ze er niet bij ? Of is het een vreedzame coëxistentie met beiderlei voordeel?

De bushokjes zijn schitterend door hun betonnen eenvoud. Het duimendikke dak verschaft de rustende fietser koelte. We fotograferen een ontkurkte eik en ook zijn blad dat geen gelijkenis toont met het ons bekende eikenloof.

Nu liggen we languit in ons verblijf in Alcacar do Sel. Zwembad voor de deur. Een groot privé-terras, kokerij. Luxe waarop we niet gerekend hadden maar die we natuurlijk wel verdiend hebben.